pampalar moralim çok bozuk

dıbına koduğumun ankarasını zaten sevmiyordum daha da sevmez oldum. arada 450 km var 6 saatlik yol ama başka bir şehir işte amk ne olacak. bunla uzaktan uzağa beraber olmaya devam ettik bir aydır falan bu süre içinde her akşam konuştuk internetten, telefondan falan diye. heyecan bir süre devam etti sonra bi gece arkadaşla önemli birşeyi konuşurken aradı ben dedim ki müsait değilim önemli bi konuşmanın içindeyim sonra ararım seni yaprak dedim yüzüme kapadı telefonu amk. neyse konuştuk arkadaşla falan aradım sonra bunu açmadı. 3 gün telefon açmadı bana sonra açtı telefonu ne oldu amk dedim niye açmıyorsun telefonları cezalıydın dedi. bittimi cezam dedim bitti dedi. bu kadar küçük bi konu kartopu olmuş amk. o sırada ben ankarada karışık işlerin içindeydim. biliyordu içinde olduğum durumu anlatmıştım. destek vereceğine bana moralmen daha da bozmuştu moralimi o üç günde. o günden sonra hiç eskisi gibi olamadık soğuk davranmaya soğuk konuşmaya başladı benle. 1-2 hafta önce yanıma gelecekken canım gelmek istemiyor gibilerinden konuşmaya başladı. beni istemiyorsan gibtirip gidim dedim. istemesem söylerim dedi. harbiden istemese söyler gibtir git der amk ama onuda demiyor ama aramıyor sormuyor da hep ben arıyorum ama eski muhabbetimiz 0. nasılsın iyimisin havalar nasıl sonra nokta 1 dakka sürmüyor telefonla konuşmamız. soğuk soğuk konuşuyor benle internete de girmiyor. bulunduğu çevrede yakın bir arkadaşımda yok hali vakti nasıl diye soramıyorum ancak facebooktan takip edebiliyorum hayatını. hayatında ne var ne yok hiç haberim yok ve bu benim canımı fena halde acıtmakta.