bugün hayatımın en kötü gününü yaşadım

aylardır deli gibi sevdiğim, hayatımda ilk kez ve tek olarak doğru insan olduğuna inandığım kızın bana karşı arkadaştan öte şeyler hissetmediğini öğrendim. günlerce, haftalarca hayalini kurdum, yaz tatili bittikten sonra o buraya geldiğinde, onunla başbaşa kalabileceğim birkaç saniyenin hayalini bile haftalara, aylara sığdırıp, kendimi kandırdım. onunla geçirebileceğim 1 günün planını bile kafamda binlerce kez yazdım sildim, yazdım sildim. kendisi için doğru insanı bekleyen biri sandım onu da kendim gibi. ama ben onu 1 yıldır tanırken, attığı adımı, soluduğu havayı umursarken, aramızdaki samimiyeti kendime bir şans sayarken o ailesinin bir düğününde tanıştırıldığı odtü mezunu bir oğlana takmış kafayı. onu bir yıldır tanıyan, aylardır derdini dert, sevincini sevinç kabul eden bana bir şans vermek yerine onu düşünüyor, ona bir şans vermek istiyormuş. bunları en yakın arkadaşından öğrendim, ve büyük ihtimalle bunları bilmeme rağmen ben yine de içimdekileri ona dökecem. en azından kendime olan saygımdan yapacam bunu. bu aşk için çabaladım demek için yapacam.

çok şükür sağlığım yerinde, az çok kimseye muhtaç olmadan da yaşadığım bir hayatım var, az çok arkadaş olarak sevenimiz de var ama insan şu halde ne yapacağını şaşırıyor. üzülüyor.

bu saatten sonra onla aynı ortamda yer almak da zor, yatay geçiş olur, erasmus olur her ne halt olursa deneyecem, her yere başvuracam. kimisi sevdiği uğruna mesafeleri aşarken, ben sevdiğim uğruna değil sevdiğim yüzünden gidecem bu ankaradan.

23 yıllık hayatımda, hiç hissetmediğim kadar büyük bu acı için benden özet beklemeyin. bari bu sefer beklemeyin