hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

ilaçlarını almayı reddettiği için annem bir türlü iyileşemiyordu.

onu sık sık kendisiyle konuşurken yakalıyordum.

o dönemler ben aşkın kendi üzerimdeki iyileştirici etkisini fark ettiğim için " acaba hayatında birisi olsa bu kadar acı çekmez miydi." diye ilk defa düşünmeye başlamıştım.

hala aklımda bir soru işaretidir beyler. annemi başkasıyla görmeyi kendime yediremeyecek olsam da arada sırada düşünürüm.
"acaba hayatında biri olsa, annem iyileşir mi?" diye..

o dönemler bir ara babamdan yardım almayı düşündüm. hem özlemiştim mailleşmeyi falan, bir bahane olurdu işte amk.

ancak daha sonra annemin o durumda olduğunu bilmesini istemedim. gurur yaptım beyler.

çünkü babam annemle gerçekten ilgilense, onu merak etse kendisi arar durumunun öğrenirdi. çok iyi olmadığını biliyordu sonuçta.
birazcık olsun umrunda olsa bir şeyler yapardı.

en azından arada bir istanbul'a bizi görmeye gelirdi.

fenalaştığı gecenin ardından "bakırköy parkına" yaptığımız bi ziyaret sonrası annemin pgiboloğuyla konuştum.

annemin son bir kaç ayki tavırlarını onun tamamen hayal dünyasında kaybolma isteğine bağlamıştı.

yani annem onun deyimiyle bir nevi "bilişsel bir intihar" deniyordu.