bir melek ölürken

bir melek ölürken
sustu içindeki..
yorgun yüzündeki..
düştü elindeki...
öldü bir melekti.

sen sen sen giderken…
kalbim burda kalırken…
ellerim sessiz soğuk ve suskun öyle dururken…
yalnızlık gittiğin yoldan bana geri gelirken,
gözlerinden yaş yerine sessiz harfler damlarken,

sen sen sen giderken…
ben ben ben kalırken…
ayak seslerinle bütün camlar pencereler inerken…
bir veda saçlarımdan tutup beni yerlerde sürüklerken...
yüzümde ne acı ne keder sana son kez bakarken...

sen sen sen giderken…
bir kalp burda kalırken…
bir şehri bir tekmeyle benim üstüme yıkarken…
bir dua dudaklarımdan düşüp paramparça olurken…
sen sen sen giderken…
ben ben ben kalırken…

sustu içindeki..
yorgun yüzündeki..
düştü elindeki..
öldü bir melekti.

yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken,
rüzgâr vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken,
uykusundan uyanmış çocuklar korkmuşlar ağlarlarken...
i̇çlerinden biri neden! “tanrı çok mu üzgün ki !” derken,
göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken,
bir deniz kıyısında bir adam hâlâ onu sayıklarken,
gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken,

sen sen sen giderken…
bir meleği öldürürken.!

veda etmeden gidilmez çocuk!
bu vedadan sayılmaz çocuk!
bir melek ölürken...
öyle sessiz durulmaz çocuk!

sustu içindeki..
yorgun yüzündeki..
düştü elindeki..
öldü bir melekti