Dinlere inanmayı denedim ama içtenlikle hiç inanamadım sanki gerçeği biliyormuşum gibi sadece ölüp çürüyeceğimi biliyorum inanmayı çok istedim ama yapamıyorum ilk tanrıya inancımı yitirdiğim zaman sanırım çocuktum ve tek mutlu olduğum şey yapacağım şeylerin bir sonucunun olmaması yaani bir insan öldürürsem veya kendimi öldürürsem bir ceza çekmeyeceğim beni mutlu yapan şey bu oldu. Benim gibi iğrenç bir insan cidden yaşamalı mı? insan öldürmenin yanlış olduğunu bile düşünmüyorum ve başka insanların başına gelen "kötü" şeyleri anlayamıyorum. Bana insan denilebilir mi? Başkası için samimi şekilde üzüldüğüm bir zamanı hatırlamıyorum ve bunu bilmelerini istemiyorum. Samimi değilim dediğim çoğu şey için ve insanların bunu bildikleri için beni sevmediklerini ya da sevemediklerini anlayabiliyorum bir maske takıp gezdiğimi sanıyorum ama herkes kim olduğumu tüm çıplaklığı ile anlıyor. insanlara karşı bir nefretim yok ama korkum var, düşünebilmeleri ve benim düşünebileceğim şeyleri düşünüyor olmaları korkutuyor. Kendime insan demek bile zorluyor çünkü insan olmak öyle herkesin yapabileceği bir iş değil özellikle benim gibilerin. Niye uzattım bilmiyorum kısaca etik değerlerim yok belki bunların suçlusu benim belki çocukluğumda yaşadığım şeyler ama kimseyi suçlamak zorunda değiliz. Benim gibi biri yaşamak zorunda mı? Yaşamak için bir amaç bulamıyorum ve bulmaya çalıştığım zaman geri tepiyor ve hep olduğu gibi hatalarım ile yüzleşiyorum. Dazai okumayı severim tek sevdiğim yazar gibi bir şey işte neden söyledim bilmiyorum sadece insanların beni anlamasını istemiş olabilirim. Çok uzun oldu okumayın ua😃