Kanından olmayan, belki toplasan 20 kere görmeyen, belki toplasan 24 saat konuşmadığın, en zor anında yanında olmayan, düşüşünü izlerken sessiz kalan, yaralarını deşip acını izleyen, sırlarını başkalarına satan, hayallerini alayla boğan, zaaflarını silah gibi kullanan, gözlerinin içine bakarak yalan söyleyen, sırtını döndüğünde adını unutan ve yokluğunu bile fark etmeyen bir insan seni ne kadar iyi tanıyabilir?

Ailenden, herkesten daha derinlere dokunabilir. Yastığın hangi tarafına telefonu koyduğunda ne hissettiğini, zihninin hangi kuytularında dolaştığını bilecek kadar seni çözebilir. “Telefonu uyurken yastığın sağ tarafına koyduysa, güvende hissetmiyordur. Sol tarafına koyduysa, endişelidir. Yastığın altında değilse, güvendedir.” Vay be... Bu kadar iyi tanıdığın birini öldürmeye çalışmak, mirasını koruyorum bahanesiyle yüzlerce, belki binlerce insanın hayatıyla oynamak ya da sırf sana rakip olduğu için birinin canını almak... Ailesi hâlâ Rusya’da yaşıyor sanıyor, büyük ihtimalle hiçbir şeyden haberleri yok. Ne garip, değil mi? Sen de öldün aslında... Değdi mi her şey?