19 yaşıma kadar hayatım epey karışıktı babamın işi gereği çok il değiştirdik ve gittiğim her yer yannan gibiydi bu yüzden çocukluğum pek iyi geçmedi ve o zamanları hiç hatırlamıyorum hatırlamak da istemiyorum. son iki yılım çok çalkantılı geçti sanki hayata sıfırdan başlamışım gibiydim. üniversiteyi kazandım ve ilk senemde pandemi başladı. tam da o zaman eski disiplinimi ve azmimi kaybettim. çevrem yoktu çelimsiz ucube asosyal biri oldum. 31 çekip lol oynuyodum sadece. halbuki o zamanlar yabancı dilim gayet iyiydi ama yataktan kalkacak gücü bulamıyodum kendimde. tembel birisi olduğumu sandım uzun bi süre aklıma hiç pgibeyatriye gitmek gelmedi ki. sonrasında bu sürecin aksine güç bela güzel bir fizik inşa ettim. farklı bir tarz yaptım insan ilişkilerimi fazlasıyla düzelttim hatta ilk ilişkimi bile yaptım. kendime güvenim tamdı çalışıyordum cebimde param da vardı. okuduğum bölüm güzeldi. 21 yaşımda her şey üst üste geldi ve bedenimde bir şeyler eskisi gibi değildi yataktan kalkamıyordum göğsümde bitmek bilmeyen bi baskı ve pişmanlık hissi vardı vicdan azabı gibi bedenim ve bacaklarım tutmuyordu sanki. okulu bıraktım sadece ilaçla uyuyor uyanıyor tekrar ilaçla uyuyordum. böylece 51 kiloya kadar düştüm yüzümdeki kemikler belli oluyordu artık. ailemin zaten tahammülü yoktu bana eski sevgilimle kalıyordum ondan da ayrılmak zorunda kaldım ve istanbula gittim. burada bir süre tedavi görüp izmire tekrar döndüm ama hala iyi hissetmiyordum yalan söylemiştim. bu sürecin kendisini tekrarlaması uzun sürmedi ve akıl hastanesine zorunlu yatışım gerçekleşti.