Çok garip bir hayat. Hayatımın bir kısmını gösterdiğim insanlar beni hiç arkadaşı olmayan, dışlanmış bir tip sanıyorlar. Diğer kısmını görenler beni çok dışa açık, sürekli ortamlarda sanıyor.

Sanki kişilik bozukluğu yaşıyorum ve her bir kişiliğim için farklı bir arkadaş grubu edinmişim gibi duruyor. Öyle değil ama. Bir topluluğu diğer topluluktan uzak tutuyorum sadece. Bir tarafı gören diğer tarafı görmüyor. Olay sadece bu.

Ama bu toplulukların içerisinde olanlara hiçbir şekilde tam anlamıyla güvenemiyorum. içimi dökemiyorum. içimi kemiren, beynimi patlatan şeyleri anlatamıyorum. iki taraftaki insanlarda anlamayacak çünkü.

Anlayabilecek, iki tarafı da gören birkaç kişi vardı sadece. Onların hiçbiriyle de konuşmuyorum. Bu ne biçim bir şey amk.

BEYNiMi PATLATMADAN ÖNCE BUNLARI YA GÖTÜME SOKACAĞIM YA BiRiNi AFFEDECEĞiM VE ONA DÖKECEĞiM.