Bir neslin hakkı yenildi bu ülkede.
ilkokulda tıfıl tıfıl gezerken, zihnimizin en aktif, en verimli olduğu dönemde el yazısı denilen şey bize öğretildi. Vesselam, bunda bir kusur yok. Asıl kusur, mini mini günlerimizi bırakıp ortaokul sıralarını doldurduğumuzda, önümüze koyulan düz yazı zorunluluğunda.
Ey deyyuslar, madem böyle bir sistem var, ne hacet var dört sene çocuklara bu yazıyı öğretmeye?
Ortaokulda, 5. sınıftayken hatırlıyorum, el yazısı ile yazıyordum böyle. Yanımda da bir kız oturuyordu, sarışın, renkli gözlü falan... Sormayın nereden hatırlıyorsun, hatırlıyorum işte.
"Neden el yazısı yazıyorsun?" dedi.
Ben de, şimdi de sahip olduğum bozuntuya vermeme huyumu kullanarak, "Yok, düz yazı da biliyorum." dedim. —Sadece büyük harfleri biliyordum.—
Ve yazmaya başladım büyük harflerle.
Kız tabi güldü ve "Sadece büyük harflerle yazıyorsun." diyerek beni biraz aşağıladı.
O gün azim ettim, sözlük çalıştım, çabaladım, didindim ve sonunda bana hiç öğretilmemesine rağmen öğrendim.
Sorsan mutlu muyum? Değilim. Çünkü el yazımın içinden geçildi, berbat bir yazıya sahibim, ki hâlâ öyle.
Bazen kendi yazımı okuyamadığım olur. Eğer yazın güzelse, bozma azizim, bozma.
Sonra geri dönülemeyen sonuçları oluyor.