insanlar bilmedikleri ve anlamadıkları şeylerden korkarlar. Bu doğamızda var. Bizden de korkuyorlar. Aşkımızın olduğunu bilmeden, sadece konuşuyoruz diye bizden korkuyorlar. Anlamıyorlar çünkü. Bana bunu yapan, beni böyle değiştiren, yaşamamı sağlayan bir kadın. Peki, ben o kadın için ne yaparım? işte bundan korksunlar, çünkü bilmiyorlar.

Ben de korkuyorum onu kaybetmekten. Çok korkuyorum. Sanki bir rüyadayım. Her şey o kadar güzel ki, gerçek olması imkânsız gibi geliyor. Birisi beni uyandıracak diye çok korkuyorum. Ya da öldüm ve cennete gittim. Arada şeytanlarla savaşsam da, yanımda beni seven bir kadın var. Size onu hiç anlatmadım.

Ne kadar anlatabilirim bilmiyorum. Bazen kelimeler yetersiz kalıyor. Hani şarkılar, şiirler yazdıran kadınlar vardır ya şairlere, sanatçılara. işte öyle bir kadın. Keşke benim gözümden görebilseydiniz onu. Ama görmeseniz daha iyi, kıskanırım. Çok da anlatmayacağım, nazar değmesin aşkıma.

Düşmüş bir melek düşünün; ilgi ve şefkat ile iyileşebilecek yaralı bir melek. Onun için daha çok çabalamak istiyorum. Daha fazlasını yapmak istiyorum. Ama sanki dünyaları versem yetmeyecekmiş gibi geliyor. Onun için yapacaklarımın bir sınırı yok.

ilk defa onun tatlılığını ikinci buluşmamızda görmüştüm. Masum ve utangaç bir şekilde bana bakıyordu. içimde kocaman bir güneş doğmuştu. Tüm karanlığı silip süpürmüştü bile. Kalbim, ilk defa gerçekten yaşamak için atıyordu. Daha önce kederden ve üzüntüden nefes alamazdım. Bu sefer mutluluktan nefesim kesilmişti.

Uzun bir süre geçmişti birisine âşık olmayalı. Açıkçası ne yapacağımı da bilmiyordum. Sadece karşılıksız sevgi vardı elimde. Tek yapabileceğim onu sevmekti. Ben de sevdim. Karşılıksız, menfaatsiz bir sevgi. Ama sanki yetmiyordu. Daha fazla nasıl sevilir bilirim ama nasıl anlatırım bilemiyorum.

Ben onu ilk defa utangaç ve masum görmüştüm. Bu beni derinden etkilemişti. Duygusal bir buluşmaydı. Sorunlarından bahsetmiş, kayıplarını anlatmıştı. Gülerken güldürüyor, ağlarken ağlatıyordu. Gözyaşlarımın çoğunu içime akıtmıştım ama dışarıdan da görünecek kadarını istemesem de dökmüştüm. Çünkü salağın birisi 'Erkekler ağlamaz,' demişti. Bal gibi ağlıyordum.

Ona güvenebileceğimi anladım ve yaşadığım cehennemi az da olsa anlatmaya karar verdim. Ben anlattıkça o dinliyordu. Bir süre sonra benden bir sigara istedi. içmiyordu ama benim derdime bir sigara yakmıştı. Ona yaşadıklarımı anlatmak beni rahatlatmıştı. Öyle ki, günde 3 saat uyuyabilen ben, artık eski halimdeki gibi daha uzun süreler uyuyabiliyordum. Beni iyileştiriyordu. Ben ona nasıl kötü davranabilirim veya birisinin ona kötü davranmasına nasıl müsaade edebilirim?