Gözlerimin önündeki hayaller artık o kadar gerçeğe dönüşmeye başlamıştı ki elimi uzatsam sanki geçmiş beni içine çekecek ve o hayallerini gördüğüm zamanda yaşayacak gibi hissediyordum. Ağzımın kuruluğu ve yol boyunca bir şey yememiş olduğum için başım dönüyordu. Daha fazla ayakta kalamayıp olduğum yere oturup öylece kaldım. Halam ve diğer çocuklar beni kollarımdan tutup eve kadar taşıdılar. Eve doğru çıkan merdivendeki paspaslar geldi aklıma… Ben eskiden o paspaslarda, bu merdivenden kaymaya çalışıyordum. Neden böyle oluyordu? Daha fazla dayanamayacaktım bu hayallere…
içeri girdiğimizde beni köşede duran koltuğa oturtup bacaklarımı uzatmam için sandalye verdiler. Duvardaki fotoğraflar sanki hareket ediyor, birbirlerine gülümsüyor gibiydi. Bir yandan da gözlerinin ucu ile beni selamlıyorlardı. O kadar çok eski fotoğraf vardı ki hangi fotoğrafta kimin olduğu belli değildi. Biraz daha göz gezdirdikten sonra annemin fotoğrafını gördüm. Babam beni ve ablamı kucağına almış annemde doğru bakarak öylesine güzel gülümsüyordu ki o anları kalbimin en derinlerinde hissediyordum.
Biraz zaman geçtikten sonra büyük halamda yanımıza geldi. Beni görünce kollarını açıp bana sarıldı. Onlardan nefret ediyor olsam da bana olan bu sevgilerinden dolayı öylece tutulup kalmıştım. Birlikte yemek yedikten sonra kendi aralarında konuşmak için benim yattığım odanın kapısını çekip gittiler. Evin içindeki her şey bana geçmişten gelen anıları anımsatıyordu. Bu durum beni öylesine daraltıyordu ki nefes almakta güçlük çekmeye başlamıştım. Biraz yatakta doğrulduktan sonra Odanın kapısı açıldı. Ama odadan içeriye kimse gitmiyordu. Sanki birisi kapının kolunu açmış ama içeri girmeden kaçmış gibiydi. Kafamı biraz daha eğip baktıktan sonra Vedat abinin içeriden bana doğru bakarak gülümsediğin gördüm. Onun burada ne işi vardı anlamamıştım. Herhalde ablamdan benim gittiğimi öğrenip gelmişti. En azından bana sahip çıkacak bir abimin olması hoşuma gidiyordu. Ona doğru seslendim ama duvara sırtını yaslamış sağ ayağının üzerine basıp sol ayağını duvara yaslamış çamurlu ayakları ile duvara iz yapıyordu. Ona seslendim ama yanıma gelmedi. Ben duymadığını düşünüp tekrar seslendim ama nafile… Bana bakıyor ama yanıma gelmiyordu. Ben tekrar çağırınca oradan hemen kaçtı ve halam kapıyı açarak içeri geldi. Ama bu kapı zaten açıktı. Kimse kapatmamıştı. Halam hemen yanıma gelip neler olduğunu sordu. Vedat abinin geldiğini söyledim. Halam arkasına dönüp baktı ve küçük halama Vedat kim diye sordu. Ama onalar Vedat abiyi tanımıyorlardı ki. Daha önce buraya gelmemişti ama şimdi beni yalnız bırakmamak için buraya gelmişti. Onlar duvarda ayak izi var bakın çamurlu dediğimde hep birlikte dönüp duvara baktık ama duvarda ayak izi falan kalmamıştı…