baba

Kaybettik seni. Hiç aile olamadık bu güne kadar sen gittikten sonra da hiçbir zaman olamayacağız. Kol kanat geriyorum anneme ve ablamlara söz verdiğim gibi ama çatısı olmayan bir eve ne olursa olsun yağmur damlar baba biliyorsun. Elimden geleni yapıyorum ama, bir şeylere yetmiyor bunu biliyorum. Çoğu şeyi de yanlış yapıyorum ama yaptığım yanlışlarda artık suçlu bulmayı bıraktım biliyor musun? Bilirsin senin ekgibliğine de çok yorardım bazı şeyleri, belki öyledir ama ne önemi var? Gün geliyor hiçbir şeyin önemi kalmıyor. Sen önemliydin ama baba. Hak ettiğim değeri hiçbir zaman sana hissettiremediğim için özür dilerim, umarım hakkın bana helaldir. Yanında oturmadığım her saniye için dahi pişmanım özür dilerim bir babayı anlamak anca bi baba olmadığında ya da baba olunduğunda mümkün sanırım. Nedir bu ülkede babayı sevmekle ilgili problem? Ya da babaların evlatlarını sevmesiyle? Neden hep bir ekgiblik var bu konuda bilmiyorum ama günah sayılıyor diye düşündüğüm de çok oldu bu coğrafyada. Canın sağ olsun. Hiç tam anlamıyla sağ olmayan, güçlü olmayan seni ne çok küçümsemişim ama? Sen altı yıldır makineye bağlıyken, adım atmakta dahi güçlük çekerken aslında ne çok güven veriyormuşsun bana.. öldüğün hastaneye seni yatırdığım gün evime gelip farkında olmadan kapıyı kitlediğimde anladım bir babanın ne demek olduğunu ben. Koruyabilir miydin beni, evini oksijen tüpün ve oksijenini sana taşıyan hortumlarınla, yarım nefesinle? Koruyormuşsun baba. Her şeyin ipini elinde tutuyormuşsun. Bazı ipler öyle gevşedi, bazı ipler öyle gerildi ve bazılarının kopması o kadar can yaktı ki anlatamam. Seni üzmek için söylemiyorum bunları, şaşırıyorum. Seni çok özledim ve çok seviyorum. Bunları yüzüne doya doya söylemediğim için affet beni. Bir evlat olarak babamdan ne isterim sorusunu bir kenarı bırakabilip bir baba evladından ne ister diye düşünecek kadar olgun olmadığım için özür dilerim senden. Umarım oralarda bir yerlerde beni izliyorsan, benimle gurur duyacağın bir hayatım olur. Mekanın gönüller olsun.