Bundan yıllar önce sözlükte mod alımları başlamıştı. Müracaatlara namik bakıyordu. Neyse ben de bi şansımı deneyeyim dedim namika mesaj attım. Kendisi belirli kriterler olduğunu ve bu kriterleri karşılayıp karşılamadığımı sordu. Ben de kriterleri tek tek kontrol ettim ve karşıladığımı söyledim. iyi o zaman listeye alındın birkaç hafta sonra haber verilecek elemelere çağırılıp çağırılmayacağım. (burada mod olmak öyle kolay değil arkadaşlar, önce kriterlere bakıyorlar, sonra listeye alıp tek tek listeye giren bütün yazarların sözlükteki davranışlarına eski entrylerine başlıklarına bakıyorlar mod olabilir mi diye sonra elemelere çağırıyorlar.) Neyse ben tamam dedim bir iki hafta sözlükte güzel güzel uysal uysal takıldım. Kimseye anancılık yapmıyorum böyle ama nasıl zorlanıyorum. Elim ayağım titriyor anancılık yapamadığım için. Çünkü içime bir umut düştü bir ihtimal mod olurum diye. Neyse bir ya da bir bucuk hafta sonra namiktan bir mesaj aldım. Tebrikler elemelere girmeye hak kazandın şu tarihte Adıyamana gel otogardan alacağım seni diye. Ben havalara uçtum tabi. O gün çok güzel geçti. Sözlükte de yazarları aşağılıyorum falan böyle mod olucam ya hani biraz havam olsun diye. Neyse gel zaman git zaman o tarih geldi atladım otobüse Adıyamana vardım. Namik beni otogarda karşıladı. (Buluşmadan önce kararlaştırmıştık namik yeşil bir şapka takacaktı ordan tanıdım) Karşıladı ama sadece namikla ben varım. Ortalıkta başka elemelere katılacak insan yok. Sorduğumda onlarla diğer modlar ilgileniyor seninle ben ilgilenicem dedi. Neyse bir şey demedim. Beni aracına davet etti (1980 model toros) bindim. Köy yollarına girdik araba baya sarsıyordu zıplaya zıplaya gidiyorduk. Ben bir binlik sezdim. Nereye gidiyoruz diye sordum. Zorlu bir eleme parkuru gibi bir şey kurmuşlar oraya gitmemiz gerekiyormuş. Artık elimden gelen bir şey yok. Bu işin geri dönüşü yok bindik gidiyoruz yani. Sonunda geleceğimiz yere vardığımızı söyledi. Ben etrafa baktım bir tane ev var başka hiç bir şey yok. Namik beni fotoğrafta gördüğünüz eve getirdi. Orada olanlardan bahsetmek bile istemiyorum. Şerefim iki paralık oldu o evde. 2 hafta kıçımın üstüne oturamadım. Namika hiç bir zaman hakkımı helal etmeyeceğim... Adıyamana çağırdıklarında anlamalıydım...