yazdığım her şeyi bir başkası okuyor, aksi yalnızlık getirdiği için tercih edemiyorum. Ancak bu da kimi zamanlar fazlasıyla boğucu oluyor.

yüzümdeki kocaman bir maske, buna ise söz ve iddia diyorum, ant içmek o zehirli tastan, zehirli olduğunu bilsem de törebilmek için. bu da yalnızlıkla alakalı ya da yüzleşememekle.

bir evin içinde aylardır, başkaları okusun diye hiç konuşmadan mesajlar, makaleler yazıyorum. bundan daha boğucu ne olabilir? belki hayatın tüm gereklerini yerine getirmek bu kadar boğucu olabilir.

kendime bir zaman, bir aralık, bir hareket şansı tanısam yüzleşmemek için geriye kaçıyorum, kaçmak sadece bir tercihtir korkaklıkla bağdaşmaz.

bir şey daha diyecektim unuttum, hep bunu yapıyorum, buna da alıştım.