Kendimi toparladım. Ben ona layık birisi değildim hiçbir zaman da olmayacaktım. Ben ona ilaç değil zehir olurdum. Bundan ötürü gene eve çağırdım. Heyecanla geldi. Kapıdan girer girmez dudaklarıma yapıştı. Öptü biraz, ben isteksiz durunca ne oldu diye sordu.
Herşeyi tek tek nasılsa anlattım. Ağladı, yüzünü yerden kaldırmadı hiç ben anlatırken. Yüzünü defalarca kaldırdım ama gene de her seferinde yere büktü. Burda yüzü yere düşecek biri varsa o da benim, kaldır şu kafanı! diye bağırdım, kıpkırmızı gözleriyle kaldırdı kafasını.
Sımsıkı sarıldım, ama sımsıkı. Resmen kendimle birleştirecek kadar sarıldım.
Ayrılmamız lazım dedim kollarım ona sarılıyken, onun da elleri boynumda haklısın dedi, bana bu acınası gözlerle bakan biriyle yapamam dedi, ben ise sana değil, kendime acıyorum ben dedim ama 1-2 dakika ikimiz de birbirimizi bırakmadı, bırakamadı.
Vedalaştık, o gitti ben oturdum sandalyeme bir sigara daha yaktım gidişinin arkasına...
Sonradan da takip ettim elifi. Sanki bilerek bana açık bıraktı herşeyi takip edeyim diye. Mail şifresini bile değiştirmedi. Ta ki evlenene dek. Evet benden birkaç ay sonra kapandı, 2016 yılında da benden sonra 2012'de tanıştığı 1 kişiyi sevdi ve bir öğretmen olarak onunla evlendi, şu an bir oğlu var ve çok mutlu. Fotoğraflarında gözlerinden okunuyor...
Şimdi görsem?
Gene sarılırım ama aşk ile şevk ile değil, sevgi ile, o benden istemediği ve benim içimden atamadığım acıma duygusu ile...

SON

Bundan öncem (bkz: ulan müge)
Bundan sonram (bkz: size nasıl evlendiğimi anlatıyorum)