insan bazı şeylere çok çabuk alışır veya yaşadığı anı idrak edemez.
Dün; uçtuğunu, ölüp tekrar dirildiğini, babasız dünyaya geldiğini, denizi ikiye böldüğünü, bir hayvanın sırtında günlerce uzaklıktaki bir şehre ışık hızıyla gidip, ordanda göğe yükseldiğini iddia eden insanlar, bunları da onların dışında kimsenin gör(e)mediği melek veya Tanrı’nın yardımıyla gerçekleştirdiğini savunmuş ve sonunda peygamberliğini ilan etmiş ondan sonra gelen milletlerin hayatlarını baştan sona etkilemiştir.
iddia ettikleri mucizelere şahit olmasalar da toplumlar bu absürt hikayeler sonuna kadar inanmış ve koşulsuz şartsız iman etmiştir.

Oysa dünün mucizeleri, bugün hiçbir şekilde “Normal” insanlarla muhattap olmayan tanrının ve onun meleklerinin yardımı olmaksızın mümkün kılınmıştır. imkansızı mümkün kılan insanoğlu; kuş gibi uçarak uzağı yakın etmiş, göğe yükselerek; sözde bir peygamberin tek eliyle ikiye böldüğü ayın üzerinde yürümüş, yine sözde bir peygamberin tek bir hareketiyle ikiye böldüğü denizin içinde günlerce kalabilmiş, dünyanın bir ucundan diğer ucuna tek bir tıkla sesini duyurmuş, ve herhangi bakir bir kadını hamile kalmasını sağlayabilecek kudrete ulaşmıştır. Üstelik bunu; onun belirlediği yaşam tarzına uymadığı taktirde sonsuz gazabıyla cezalandırdığı Tanrı’nın yardımıyla değil, kendine ve aklına olan inancıyla gerçekleştirmiştir.

Her nasıl “dünün” imkansızlığı bügün mümkün kılındıysa muhakkak yarında “bugünün” zorluklarını mümkün kılıcaktır. Doğduğu andan itibaren ölüm ile korkutulan insanoğlu elbet birgün ölümü yenecek ve dolayısıyla tarih boyunca birbirini tekrar eden ipe sapa gelmez tanrı ve din inancınıda yerle bir edecektir. Belki bugünü yaşayan biz insanlar buna şahit olamayacağız ama kesinlikle yarını, yarınları görenler muhakkak buna şahit olacaktır.