Devlet-i Aliyye Türkiye, günahıyla ve sevabıyla Türklerin kurduğu en büyük Emperyalist imparatorluktur. Cihana Türk adını ondan fazla duyuran olmamıştır. Avrupa'nın insan ayağı değmemiş yerlerinde bile Türk korkusunu yeşertmiştir ve Türk adını yaymıştır.

Nihal Atsız'ın Türk Irkçısı kardeşi Nejdet Sançar'ın Yavuz Selim Han hakkındaki düşünceleri:

Türkiye’nin Osmanlı sülâlesinin ilk on padişahı hep değerli ve kahraman başlardır. Milletimize her birinin ayrı ayrı büyük hizmetleri vardır. Kimisi Batı’nın birleşik ordularını ezmiş, kimisi zaferleri ile tarihte yeni çağlar açmış, bazıları seferde veya savaşta ölmüş ve hepsi Türk bayrağını zafer yelleri ile yarıştırmış hükümdarlardı. Fakat birbirinden değerli bu on hükümdar içinde bütün sülalenin en kahraman çocuğu dâhi bir asker olan Yavuz Sultan Selim’dir.

Selim, daha şehzade iken ne yavuz bir Türk olduğunu herkese göstermişti. Korku nedir bilmez bir gönüle, çeliklerden daha sert bir azme sahipti. Çok savaşçı bir ruh taşıyordu. Tanrı Türklüğün “hâkim olma” vasıflarını onun şahsında toplamıştı.

Selim; adı gibi yavuz, ulu, çok zeki, pek şiddetli, alim, şair koca bir Türk’tür. Türk milletinin cihangir ruhuna sahipti. Bir haritaya bakarken söylediği “Dünya bir padişaha yetecek kadar geniş değilmiş!” sözleri, ölümün bu koca bahadıra vakitsiz çatmakla, Türklüğe ne büyük kötülük ettiğini anlatmaya yeter. Kim bilir daha ne ülkeler aşacaktı. Vezirlerinin Rodos adasını almak için kendisini kışkırttıkları bir sırada “Ben ülkeler aşmak istiyorum, siz beni bir hırsız adasına zütürmek düşüncesindesiniz!” diye haykırmıştı.

Yavuz’un atalarının ve çocuklarının gözleri hep Batı’ya çevrilmişti. Bunun içindir ki Türk orduları Viyana kapılarına kadar dayanmışlardır. Fakat dâhi Yavuz’un sert bakışlı gözleri güneşin doğduğu taraflarda dolaşıyordu. Çünkü Türklük güneşi bu ufuklarda idi!