Yavuz Sultan Selim, Mısır Seferi sırasındaki Mercidabik zaferi sonucunda Halep, Şam ve Suriye'yi ele geçirmişti.

Bu sırada sefer hazinesindeki para azalmıştı. Acil kaynak bulunmasını icap etti. Osmanlı'nın maliye bakanı olan Defterdar, maddi sıkıntının aşılması maksadıyla padişaha teklif sundu;

''Hazinedeki para darlığını gidermek için bugün bir fırsat ortaya çıkmıştır. Şam'da bulunan zengin Çerkes emirlerden biri vefat ettmiştir. Geride altı aylık bir oğlan ile bol miktarda para bıraakmıştır. Çocuğun katledilmesi ve paranın hazineye konulması için Padişahımızın fermanını bekleriz!''

Bunu duyan Yavuz Sultan Selim, kulaklarına inanamadı. Küplere bindi, sinirden adeta kıpkırmızı kesildi. Kan beynine fırladı.

Osmanlı'nın ve Yavuz'un adaleti, insaf ve merhameti ile nasıl bağdaşırdı böyle bir şey. Allah'ın rızasnı gözeten ve O'nun dinini yaymak için mücadele eden bir devlete bu nasıl yakışırdı...

Defterdarın sunduğu teklif mektubunun altına düştüğü şu not, hem Yavuz Sultan Selim'in his ve tepkisini hem de Osmanlı'nın tertemiz insani yüzünü ortaya koyuyordu:

- Vefat edene rahmet, malına bereket, oğluna afiyet, gammazza da lanet!