Nezaketle cam kenarı en arka sırada oturuyorduk. Lisenin ilk yılı neredeyse sınıfta böyle bir kız olduğundan bile haberim yokken ikinci sınıfın ilk birkaç haftasında nasıl olduğunu anlamadan birbirimizle oldukça iyi bir samimiyet yakalamıştık. Nezaket dışarıdan bakınca dikkat çeken bir kız değildi. Sessiz hatta içine kapanık biri bile sayılabilirdi. Kumral ve düz saçları omzunun biraz aşağısına kadar uzanıyordu. Gözleri bana kalırsa yeşil ile mavi arasında bir renkti ama kendisi her zaman mavi olduğunu iddia ediyordu. Burnu minikti ve ne kambur ne de fazla kalkıktı. Dudakları fazla biçimli olmasa da benim dudaklarım gibi yamuk değildi. ilk yıl kendisine çoğunlukla ağlarken rastlıyordum. Sınıfın kızlarında ona karşı neden olduğuna anlam veremediğim bir nefret vardı. Fırsatını bulduklarında onu ağlatmaktan, laf sokuşturmaktan ve itip kakmaktan çekinmiyorlardı. Bu durum kimseyi rahatsız etmiyor üstelik bazı erkekler tarafından da kahkahalar ile destek görüyordu. Nezaket bunlara aldırış etmiyor gibi görünüyor umursamaz davranmaya çalışıyordu ancak her insan gibi onun da tahammül sınırları vardı ve o sınırlar aşıldığında kendini salıveriyordu. Üstüne gelenlere de karşılık vermiyor kendi kabuğuna çekilip üzüntüsünü yaşıyor ve sonrasında kaldığı yerden devam ediyordu. Böyle sessiz ve her şeyini kendi içinde yaşayan insanlar pek umursanmaz. Sınıfta çoğu kişi de umursamıyordu. Sanırım umursamayanlar arasında ben de vardım. Zaten o dönemde bir şeyleri umursadığım da söylenemezdi.