Mehmet biz geldiğimizde kimse yoktu dedi. Acaba nereye gitmişti? Odaya baktım ve eşyaları duruyordu. Dışarı çıktım ve gördüğüm kişilere Gamze’yi tarif edip gördünüz mü diye sordum.En son biri bana,30 dakka önce buralardaydı ve birini arıyordu galiba,bir yandan karnını tutuyordu diyince herşey daha da düğümlendi. Umutsuzluk içinde bir kaç saat aradım ve daireme döndüm. Bizimkiler bana Gamze 10 dakka önce geldi.Bir doktorun yanındaymış.Bu arada senle konuşmak istiyor noldu bize de anlat dedi Kerem.Bu sizi hiç alakadar etmez diyip Memati bakışı attım ve sustu. Gamze'nin odasına gittim. Girmeden önce kapıyı tıklattım ve müsaitsen girebilir miyim? diye sordum. Neticede bir kadındı.Gel senle konuşmak istiyorum dedi ve içeri girdim.
(G)-Bak Emin bugün olanlarla alakalı konuşmamız lazım.Ben bu kıyametten önce uzun bir ilişkim vardı ve evlenecektim, yazın. Sana karşı birşeyler hissediyorum evet ama bunu yapamam.Ben hamileyim ve senle beraber olamam bu yüzden. Beni başkasının çocuğuyla birlikte kabullenebileceğine inanmıyorum. Lutfen beni anla.
(B)-Seni her halinle kabullenebilirim. Aşk bir derya, seni hergün farklı sevebilirim. Saçların bir gül, seni hergün içime çekebilirim. Gözlerin bir mehtap,her gün doyamadan bakabilirim. Neden bana inanmıyorsun?
(G)-inanmak isterdim ama yapamıyorum. Vakit gerek.
Bir dakika sonra ölüp ölmeyeceğimizin belirsizliği varken, neden insanlar cevap vermek istemediği, üşendiği ve korktukları şeylere vakit gerek derler ki.Zaman gideni zütürür başka bir şey yapmaz. Tabii diyemedim bunları dıştan. Tamam dedim ve bizimkilerin yanına gittim.Ne kadar durgun olsamda hiçbir şey belli etmedim. Gamze’yi aramaya çıktığımda profesör ile de konuşmaya gitmiştim.30 dakikaya burada olacaktı ve konuşmaya başlıyacaktık.