Özgür’e bu yüzden çok güveniyordum, bu yüzden en yakın dosttuk biz. Her halükarda arkamda duruyordu, beni destekliyordu. Elif, harekete geçtiğim için hem biraz mutluluk hem de pişmanlık dolu bana bakarken, “Ağrın sızın var mı?” diye sordu. Başım inanılmaz ağrıdığından, Elif’e bir kahve yapmasını rica ettim. Sonrasında Özgür ile konuşmaya devam ettik. “Yanımda olduğun için çok sağol Özgür. Hayatımda güvendigim nadir insanlardansın. Asıl meseleye gelecek olursak, anlattıklarına göre babası konuşup anlaşabileceğimiz bir tip değil. Benim fikrim şu, Okan’ın tek derdi para değil mi? Verelim bir miktar para susturalım diyorum.” Bir süre önce üzerime kıyafet almak için para bulamayan ben, parayla birini susturmayı teklif ediyordum. Hayat gerçekten çok garip...