ibretlik hayat hikayem

Saat 10.30 gibiydi. Ben de hastanede bi koltukta sıvışıvermişim. Hemşirenin biri “hastanızı yoğun bakımdan çıkarttık, öğleden sonra da muhtemelen taburcu olur, şimdi kendinde gidip konuşabilirsiniz” dedi.
Kalktım gittim yanına. Beni görünce gözleri doldu. işimden gücümden olduğum ve başına dert açtığı için defalarca özür diledi. Problem değil dedim. Durumunun iyi olduğunu kendisinin hastaneden çıkabileceğini, çıkamasa da çok yakın bir arkadaşı olan sofi anın yardım edebileceğini ve işime dönmem gerektiğini söyledi. Bir daha böyle şeyler yapmaması gerektiğini söyleyip bir iki gün içinde tekrar görüşeceğiz diyerekten yanağına bir buse kondurarak uzaklaştım.
işe gittim. Binadaki en taşaklı amca beni çağırttı. Gittim. Karşısına aldı ve uzun uzun konuşmaya başladı. Geliştirdiğimiz bu teknolojinin daha da gelişmesi için amerikada işbirliği içinde olduğumuz ve halen bünyesinde bulunduğum üniversiteyle çalışıp çalışmak istemediğimi sordu. Yine benzer hatta daha fazla miktarlarda maaş ve olanaklarım olacaktı. Nejlayı gibtir edebilirdim. Lan biraz da lorikayla takılsaydım tekrar diye içimden geçirdim ve bana bir hafta mühlet vermelerini istedim. Tamam dediler. Ve o günü komple izinli olarak geçirmeye karar verdim.
Normal eve dönüş saatimin 3 saat kadar öncesi eve döndüm. Anahtarı soktum ama açamıyordum. Arkadan anahtar takılmış ve çevrik bırakılmıştı. Nejla gelmişti belli ki. Ama içeriden son ses jazz müzik sesi geliyordu. Lan nejla bu tür müzik dinlemezdi ki. Lan ben bu müzikleri hatırlıyorum. Lan lan laaaaaaaaaaaaaan. Anasının dıbını gibiyim durumuydu.