3. Günün sonu. Sabah bir uyandım hanım yok, çocuk da yok. Aradım kapalı telefon. Hayır dedim, beni bırakmış olamazsın. Bunun bilezikleri vardı, açtım çekmeceyi, alıp kaçmış. Ağlamayamıyorum yemin ederim. Sanki şaşırmadım bile. huur diyebildim sadece. Bankada dünya kadar borç, banka eve el koyacak. Hani derler ya paran varsa arkadaşın var, yoksa arkadaşın yok. Cidden de öyle. Kime gitsem, burun kıvırdı, Rusya’ya ingiltere’ye Ukrayna’ya gittiklerim hiç biri neredeyse yüzüme bakmadı. Gittim markete, bir Sigara bir de jilet aldım. Gittim dükkana. Tamam dedim siz gidin eve bu gün kapalı dükkan. Oturdum dükkan da. Sabaha kadar 3 paket sigara bitirdim, boğazım acıyor. Aldım jileti, vurdum bileğime. Hala izi duruyor. Kan kaybından bayılmışım, gözlerimi açtım hastane odasındayım. Ağlıyorum ölmedim diye. Sabah çalışanlar bulmuş beni ambulansı aramışlar 2 gün kalmışım yoğun bakımda. Sonra normal odaya almışlar. Geldi hemşireler hayati tehlikeniz yok korkmayın dediler. Neden beni kurtardınız diyemedim. 2 gün oldu hala hastanedeyim. Telefon çalıyor, Recep izmir arıyor. Hadiii dedim ne alaka. Bu çocuk yazın izmir’den yanımda çalışmaya geliyordu. Açtım telefonu