Bu korona virüs mevzularının olduğu gün, 13 Martta, üniversiteler tatil olmadan önceydi. Güzelce uyandık. Gülüp eğleniyoruz, kahvaltı hazırladık birlikte, yedik, çıktık evden, okula gittik derslere girmedik ama ders çalıştık vs. vs.

Akşam yemeğinde baban kaza geçirdi diye haber geldi, anlatılana göre yaşıyordu falan ama olay yerinde vefat etmiş. Beni tanımazdı ama iyi bir insandı. Kimse bir şey söylemiyor, yoğun bakımda diyorlar feryat figan kız yanımda 17 saatlik yol var arada otobüsle. Eve gittik toparlandık beraber. Köpeğini aldım ben. Hala yaşıyor sanıyoruz ama belli bir şey olduğu. Sonuçta haberlere bakıyorum internetten ve karşıma çıkıyor. Sevgilimi arıyorum, havalimanında daha. Hiçkimse bir şey söylemiyor diye ağlıyor bana, bende korkma diye söylemiyorlardır vs derken üstüme geliyor. Söylemekten başka çarem kalmıyor, düzgün bir dille söylüyorum bir haber gördüğümü. Sonra ağlıyoruz.

Cenazesine gidiyorum bir şekilde. köye giriyorum her yer insan. Bir kaç kişi var tanıdığım, kardeşi, arkadaşı onların yanına oturuyorum. Köy yeri ya geliyor bir kez sarılıyor sonra uzaklaşıyoruz. Annesi geliyor sarılıyoruz onunla da, tanımıyor beni ama ağlıyor görünce. 3-4 saat böyle geçiyor.

Akşam vakti ilçeye geçtik, yemek yedik arkadaşları kardeşi. Eve doğru giderken konu komşu var diye ayrıldım yanlarından, gece vakti küçük bir veda ettim sonra üniversiteler tatil derken memlekete döndüm. Üzgün tabii, herkesin ölümden bahsettiğini dedikodu yaptığını işte paradan söz edip durduklarını falan söylüyor. Birlikte atlatmaya çalışıyoruz derken annesine benden bahsediyor. Annesi kızıyor, kızıyor, oysa babası ile annesi de üniversitede sevgililer, baya kızıyor.

Bu olaydan sonra bir süre daha konuşmaya devam ediyoruz. Sonra yavaş yavaş cevap gelmemeye başlıyor, üzgün sıkmayayım diyorum. Günler geçiyor bir şey yok meraklanıyor insan. Korkuyor bir şey mi yaptı kendine diye, ailesi her şeyi çünkü derken mesaj geliyor "Kendimi çok suçlu hissediyorum, çok hata yaptık, çok kötü biriyim, babam böyle istemezdi, annemin dedikleri çok kötü hissettiriyor, seni gördükçe aklıma yaptığımız hatalar geliyor. Seni hatırlamamak için telefonu elime almıyorum günlerdir. Uzun süre, mümkünse memlekette olduğum sürece konuşmayalım (seninle konuşmam gerekene kadar demek istedi burada)" dedikten sonra iletişimi kesiyor.

Ben de berbat bir halde tek başıma kaldım. Yıllardır gecemizi gündüzümüzü beraber geçirdiğimiz iyiyi kötüyü birlikte yaşadığımız insan ile bir anda her şey bozuluyor. Aç kalınca bile birlikte aç kaldık lan

Berbat hissediyorum. O da haklı sonuçta