Tarihler 15 Mart 2022'yi gösteriyordu.Ben ise o sabah uyanmış, penceremden çaresizce o ölü bedenlere bakıyordum. O sırada hala hayatta olan 1 2 kişi daha sokaktaki ölü bedenlere donuk gözlerle bakarken hastanenin yolunu tutmaya çalışıyorlardı. Biri 20'li yaşlarında bir genç, diğeri ise muhtemelen babası idi.
100 metre kadar zor ilerledikten sonra caddenin sonuna doğru babası boğulmaya başladı. Elleriyle boğazını tutuyor ,havadaki o iğrenç ceset kokusundan arta kalan oksijeni bünyesine almaya çalışıyordu ama virüsün gücüne daha fazla dayanamadan boğularak oracıkta can verdi.
Oğlu ise ağlayarak bir süre babasının üstüne kapandı devamında olacakları bildiğimden pencereden ayrılıp mutfağa gittim, sabah kahvaltılarımı artık yarıya düşürmüştüm. Erzağım ise günden günde azalıyordu.

-Bir kaç parça haşlanmış patates, biraz kirli su ve dünden kalmış yarım konserve-

Sanırım dışarıya çıkıp yemek ve su bulmalıydım artık , korkuyordum, en son 3 ay önce dışarıya çıktığımda yağmalanan o markette yaşadıklarımı hala unutamıyordum , 1 su bidonu için bir aileyi vurmuştum , çocukları ise uzaklara doğru koşmuştu , kimsesiz bir hiçliğe doğru...

Vicdanım artık yok denecek kadar azalmıştı , oysa ilk günler öyle miydi? ilk vakada ne kadar üzülmüştüm şimdi aradan geçen 2 yılda sadece kalan mermilerimi sayıyor , kaç gün daha kendimi ve oğlumu koruyabiliceğimi düşünüyordum.

O ise olanlardan habersiz tatlı uykusunda belki de etrafa bakınıyor , salıncağa biniyor ve neşeyle koşturuyordu

Doğduğundan beri hiç dışarıya çıkmamıştı ki o
Nereden bilecekti salıncağı, o güzel parkları?

Şu anki tek manzara çürüyen cesetlerdi oysa , göstermemeye çalışıyorum ona elimden geldiği kadar ama gördüğünde soruyor,
"Baba bunlar ne?" diye sorduğunda boğazım yutkunuyor ve cevap veremeden başını okşuyorum sadece

Kararımı vermiştim , yarın gün uyandığında benzinliğe bir keşife çıkacaktım. Kalan son 10 mermim sanırım 1 veya 2 keşif beni korumaya yeterdi, ya sonrakiler?
Bunları düşünmemeliydim.

Oğlum uyanmıştı , onun için hazırladığım patates püresini yedirdikten sonra onu da kucağıma alıp güzel bir film izliyorduk beraber , tabi onun tek merakı yine daha önce görmediği kalabalıklar , caddeler, insanlar ve giden arabalardı.
Ben ise sadece başını okşamakla yetiniyor , bir yandan ise yarınki yapacağımı düşünüyordum...
...
...
...
...
(Yarım saat sonra)
Tiz bir bağırışla
"Kimse var mııı!!"
"Kimse var mııı!!!"

- Part 1 Sonu -