Bunu söylerken evin bulunduğu yeri bir göz attım. Gerçekten de köyün yerleşim biçiminde o evin durumu garip gözüküyordu. Sanki ormanlık bir alanın ortasında yanıp siyahlaşmış bir alan gibi o ev ve civarı ölü gözüküyordu bakınca. Çevrede ki diğer evler ise birbirlerine yakın inşa edilmişken o evin civarı ıssız kalmıştı.

O ara amcaoğlu “Köyümüzdeyiz” dedi
köye varmış ve halamın evine yaklaşmıştık. iç Anadolu'nun büyük köylerinden biri sayılırdı bizim köyümüz. Aslında köyümüz daha aşağıda kalıyordu.
Devlet eski köyün yakınına baraj yapınca köylüler de köyü yukarı doğru taşımak zorunda kalmışlardı. Baraj yüzünden sorun çıkar diye Dedem evini yukarı tarafa kurmamış annesinin köyüne yerleşmişti zaten ömrünü de orada tamamladı. Eski köy, baraja yakın ve daha alçakta harabe bir halde bırakılmıştı. Aslında buralara kadar gelmişken, dedemin, babamın çocukluğunu geçirdiği eski evi görmek de istiyordum, yaşanmışlıklar, anılar, yılların verdiği yorgunluklar hepsi o evin duvarlarına işlemiş olmalıydı bir yandan da terk edilmiş mekanları bir süre sonra Cinlerin sahiplendiği biliyordum.

Halamız için bizim gelmemiz büyük sürpriz olmuştu. Ona söylememiştik geleceğimizi ama yaz dönemi olduğu için köylere gidip gelen çok oluyordu bu yüzden köy misafirlerin gelişine alışmıştı. Halam amcaoğlu ve beni her zaman ki anaçlığıyla
karşıladı, sahiplendi. Klagib köy ayranını ve tandır ekmeğini öğle saatlerinde yedirmişti bize bile.
Bilirsiniz Köylüler için misafirlerini yemek içirmek adeta bir şeref meselesidir. Kocasını 10 yıl önce kaybetmişti Halamız. Çocukları şehirde yaşıyordu ve halamı yanlarına almak istedilerse de Halam gitmek istememişti.
Tam anlamıyla bir köy kadınıydı ve kocasının evinin kapısına kilit vurmak istemiyordu…