Hayatımızda olan her insan, bizim hakkımızda en az bir şey söyler.
Davranışlarımız, sözlerimiz ya da yaptıklarımızla ilgili olur.
Sürekli bir eleştiri alırız. O kadar çok şey söylerler ki insan ne kadar duymak istemese de bilinçaltına yerleşir ve kendimizi aptalca sorgulamaya başlarız.
Yaptıklarımızı eleştiririz kendimizde hep bir kusur ve sorun ararız, kendimize olan özgüvenimizi zedelemeye başlarız.
Oysaki tek bir gerçek vardır o da "hepimiz olduğumuz kişiyiz ve bu halimizle mutlu olmalıyız" hatta zorundayız.
insanların bize karşı yaptığı acımasızca eleştiriler ve küçük düşürücü hareketleri bizlere asla yıkıcı bir etki vermemeli.
Bazen çevrende senin tırnağın kadar olamayacak adamların düşüncelerini bile taktığın oluyor.
değil mi ?
işte o takıntı, yalnız başına kaldığında "keşke bende şöyle deseydim/keşke böyle laf soksaydım." Diye hayal kurduğun takıntıyla aynı.
Derin düşüncelere dalıp, ortamımızda sokamadığımız lafı aşağılandığımız anı düşünüp kendimizi üzdükce üzüyoruz.
Havada uçuşan onlarca sözü artık kendimize takıntı haline getirmemeliyiz.
yalnız başına kaldığımızda, içimize attığımız bu düşüncelere artık bir son vermeliyiz.
Sen her kimsen olduğun halinle iyisin, çünkü asıl sen aynaya baktığında gördüğün kişisin.
Bırak insanları, söylenip dursunlar. Herkesin kendince fikri var ve sadece konuşuyorlar.
Yaptıkları tek şey bu ! Bu konuşmalar seni güçsüz bir insan haline dönüştürmemeli. Aksine daha da güçlenmelisin.
SENi SEN OLDUĞUN iÇiN SEVEN iNSANLARIN, YANINDA OLDUĞUNU GÖRMELiSiN.
O zaman daha mutlu olacaksın...