20+10 şeklinde yerde bulmuştum.

Üzerimde 8 lira para vardı. 5'ini yola harcayıp 3'üyle makarna alıp o akşamı öyle geçirecektim. Bir sonraki gün ne yapacağımı da bilmiyordum.

Gittim o 30 lira parayı yakındaki dolmuşçulara verdim, "kesin sizin müşterinizden düşmüştür, sahibi gelirse alsın." diye. Almadılar. Yakındaki büfeye git ona teslim et dediler. Verdim. Büfeci o parayı ne yaptı bilemem.

Ben o gün muhtaçtım o paraya. Niye almadım bilmiyorum. Sanki o 30 lirayı alsam sonra 300 liram kaybolacakmış gibi geldi bir an. Ya da yoldan karşıya geçerken araba çarpacak gibi geldi. Ya da sahibi pusuya yatmış, alsam, döndüğüm ilk köşede yolumu kesip dayak atacakmış gibi geldi. Kendi kendime demiştim: "Ulan muhtacız işte, halimizi görüp de bu ızdırabımıza birileri çıkıp kendi isteğiyle ortak olmadıktan, şu dünyada çaresizliği yaşadıktan sonra, yerde para bulsam ne, bulmasam ne... " Çok küfür etmiştim bahtıma o gün.

Hayatım çok kötü gidiyordu o dönem. Hiç mutlu değildim. Umudum yoktu. Kafam sürekli bozuktu. Parayı görünce, "şimdi ben bunu alsam kesin daha da berbat birşey olur bana, zaten sürünüyorum, maceraya gerek yok." dedim. Dokunmadım o paraya. O günleri de, o günü de hiç unutmam.

Şimdi çok şükür bi sıkıntım yok pek. Şikayet etsem şımarıklık, azgınlık olur, ayıp olur, günah olur.

Ama tekrar 30 lira bulsam ne yaparım biliyor musunuz?

Düşüreni bizzat kendim bulur gider anasını giberim onun.

O günkü o korkunun, bunalımın acısını çıkarırım. Derdim o 30 tl değil. Ne çok üzülmüştüm, bunalmıştım o gün ben. işte sanki o 30 lirayı düşüreni bulmuşum gibi, şimdi yerde para bulsam ve sahibi çıksa gelse, anasından doğduğuna pişman ederim.

Hayatın o zamanlar bana yaptığı şeye çok alındım ve gücendim. işte onun acısını çıkarırım o paranın sahibinden. Mesele küçük / büyük meblağ değil.