kurumuş boğazım
bekliyorlar yol ağzında onlar
bir gün beni sorarlarsa suscan
elin kanlı çünkü abi demir kapı bundan
ne özlemi hasret suçun doğasında varsa

yoksulun merhameti gasp
elinde saz
hep beklemiş gözlerinde yaş
sırtında yas
gün gelecek teraziyi bu insanlar tekmeleyecek
biz tanığız keşmekeşe
en önden arz edicez.

ben sesimden fark edicem yaşlandığımı
ya da her şarkıyı veda niyetiyle yazdığımdan.
sana çirkin hazlarından, aşklarından geri kırıntılar kalcak
ve bu yalnız olcak.

senin yandığından daha fazla yanan insanları duymuyorsan eğer
nasıl olcaz arkadaş?
böyle avuç kadar üstümüzde borcu kalır
ve iyimser bir gül açar parklara.

hep utancın kar kışında kaldık
alkışlara kandık
öyle yorgun öyle beter sabahlara kalktık
bir hayalim gözlerinde saklı
ne giden var ne beklenen yarınlardan artık.

artı hep anlattım biliyor musun
dedim ki dili yok bunun
kimsesi kimi yok onun
neşesi düşü yok şunun
dedi ki düşür omzunu
ne şiiri ne şarkısı
yok işte bir şey olduğu
öyle değil işte olmalı bir çözümü
biz onca gece uykumuzu yok yere mi böldük
acıları çekip gözlerini silmiş insanları düşün
paramparça düşü.

mevcut düzen dahilinde ne aşkı
avunduğun her şey sahte yok aslın
geriye ne kalmış
düşlediğim bir yaşam ve utandığım korkular var
gönlümü vermişken hem de
anlıyorken bir halkı.

uykusuzluk sende artık
onlar temizlerler vicdanlarını
açsa karnın yağma artık isyan sayılır
bir anne vedasıdır gerçek hicran tanımı
kazanmak kirlidir kaybedelim insan kalırız

kocaman bir sofra düşün mahallenin ortasında
dünyanın tam ortasında
güneşler büyütür üstümüzde sonra
kalır burjuva düşlerin yalanlardan arda

iyi söz yazarlarının ne kadar hükmü kaldı

ben sana bu çiçekleri mezarlıktan çaldım...

çok uluslu yalnızlıkların yanında uzandım
gökyüzü çok yıldızlı.