ben şimdi on yaş küçülmek isterdim. önce daha oturaklı olurdum bunu öğretirdim kendime. az konuşurdum. ama çok da az değil. yerinde. daha çok kitap okurdum. yani muhtemelen okuyamazdım. bu bütün günümü kitap okumakla geçirmek anldıbına gelirdi. o kadarı fazla.

aristo "golden mean" diye bir kavramdan bahsediyor. türkçesi altın orta gibi bir şey oluyor sanırım. her şeyde ölçülü olmak falan. yapamıyorum bu motivasyon konuşmalarını. her seferinde aynı bataklığa düşüyorum yine. hayatın sevilecek bir yanı yok. hadi hep birlikte öldürelim kendimizi mi demeliyim? muhtemelen biz kendimizi öldürmeden bizi hapse atarlardı. devlet. hükümet. ah. ah. ah. desem öldürürler. demesem öldüm.