Adımlarım ses çıkarıyordu. Ayaklarımı sürtmeye başladım.

Ciğerimdeki oksijen de azalıyordu. Hızlı olmalıydım, böyle ölemezdim.

Az ileride gözlüklü bir tonton dede oturuyordu ve sanırım uyuyordu. (bir insanın kafasından gözlüğü çalarsanız birden hırsızların efendisi olursunuz çünkü bu cidden ustalık gerektiren bir hırsızlık. Diğerleri anca kapkaç yapsın huur çocukları.) O gözlüğü çalacaktım böylece tüm diğer hırsızlar bana saygı gösterecek, bana baba diyeceklerdi.

Hayalime fazla kaptırmışım kendimi. Birden heyecanlandım, dedenin yanına koştum ve oturdum. Hırsızların efendisi be işte ben. Koşmuş olmam ilgileri üzerime çekmiş olabilirdi. Bu benim işime gelirdi çünkü ustalık gerektiren hırsızlığıma şahitler gerekiyordu.

Küçük çaplı bir tiyatro yetecekti. Sesimi kalınlaştırdım ve " Evlat şu gözlüğü bi temizle yav" sonra kendi sesime dönüp ekledim "tamam baba istersen bende kalsın evde veririm" gözlüğü dedenin kulaklardan çektim cebe attım. Sohbetin kısa olması kuşku uyandırabilirdi.

- Acaba annen ne yemek yaptı bize. dedi.
- Annem öleli 2 sene olu... derken otobüs durdu. Pencereden atladım ve koşmaya başladım.