Bir sessizlik oldu önce. Havalandırmanın sesi ilk defa duyuldu. Dikiz aynasında göz göze geldik şoförle. Hergün hırsız görüyor gibi bir hali vardı, aklına bir espiri geldi ve güldü. Benim için yavaşlamadı bile. incinmiştim.

Dışarıda kıyamet kopuyor olmalıydı, hepsi dışarıyı izliyordu ve bakışları uzaktı benden. Varlığımı hissettim o an. Etki bırakmıştım üzerlerinde. Belki de en yakın arkadaşlarına gidip yaşadığı soygunu anlatma provaları yapıyorlardı içlerinden. Güldüm. Gülüşüm de yayıldı. Hırsız olmayı sevdiğimi düşünüyordum ki henüz bir şey çalmadığımı farkettim. Çalmalıydım.