bir alacak verecek davasıydı bizimkisi;
sevgi ver, gönül al...

borçlu ödemedi borcunu
iş düştü mahkemeye
sulh hukuk hakimliğine
borçlu kabul etti borcunu ama
ne \"ödeyeceğim\" dedi, ne \"ödemeyeceğim\"

hikaye uzadı...
kısacıktı oysa, küçük bir öyküydü,
ama uzadı.
ağır cezalık oldu.

ne garip değil mi ağır ceza hakimlerinin öyküsü?

varsa yeterli delil, suç sabitse,
kırıverirler kalemi
hep akıllarında bir şüphe.
acaba masum muydu?
kimse bilemez...
yapılmıştır duruşmalar, duruşmalar
duruşmalar...

acaba masum muydun?
bilmiyorum.
suçun sabitti ama...

karar duruşmalarına bile gelmedin.
yargıladım,
yargıladım,
yargıladım...
ve kırdım kalemi bir ağır ceza hakimiyimmişcesine
kapattım defteri.

bunları o kırık kalem
ve
o kırık yüreğimle yazıyorum
aklımda bir şüphe
acaba masum muydun?
bilmiyorum...