zoruma giden bir gerçeklik ve amaçsız bir tespit.

niye bilmiyorum ama bu durum yüzünden ben çok üzülüyorum, kendim için üzülüyorum, iğrenç insanlar hep kazandığı için üzülüyorum...
midem bulanıyor lan bildiğin, sırtıma bir şeyler saplanıyor.

ve bakıyorum da kimse benimle aynı hisleri paylaşmıyor, aynı duygusallığa, aynı kırılganlığa sahip değil çoğu insan.

herkes menfaatin köpeği olmuş, duyguları ifade etmek anlamsız bir çabaya dönüşüyor.

mesela ben kandırılırsam üzülürüm, fazla üzülürüm, bir insanın basitliğini, vicdansızlığını falan görsem kahrolurum...
ama çoğunluk böyle değil, umursamıyor kimse hiçbir şeyi, sadece birkaç yıkık beni anlayabiliyor, onlar da adı üstünde yıkık insanlar, aslında kendilerine üzüldükleri için ben bu hislerimi açtığımda etkileniyorlar.

ben gerçekten hayatı anlamakta zorlanıyorum ve yardıma falan ihtiyacım varmış gibi hissediyorum.

vicdanımı nasıl öldürürüm? nasıl ahlaksızlığı görmezden gelirim?
görmezden gelmek istiyorum çünkü toplum "herkesin ahlaksızlığı kendine" diyebilecek kadar kör, tek başıma hiçbir şeyle baş edemeyeceğime inanıyorum, baş etsem bile anlamsız olurdu bence...