akşam 8 gibi aslı eve girdi. salona girip ışığı yakmasıyla süpriz diye bağırıp koro halinde doğum gününü kutladık. çok sevinmişti. hediyelerini çok beğendi. bana çok yakın mı davranıyordu yoksa o çizimi gördüm diye ana mı öyle geliyordu. neden beni çizmişti ki. bunu şimdi nurgüle söylersem hem araları bozulurdu hem de belki de çok önemli olmayan bir şey için tadımız kaçardı.

yeme içme faslı bitince çay demleyip sohbete daldık.

Aslı: Nurgül canım, çok şanslısın, hem çok maharetli hem de kibar bir sevgilin var. ne kadar düşünceli. ay bu hi unutmaz özel günleri.

murat: şımartıyorsun beni. çok önemli bir şey yapmadık ki.

aslı: yok yok öylesin. ben adamı bi görüşte tanırım. sen düşünceli iyi birisin.

nurgül: öyledir benim aşkım.

murat: senin ailen nereli napıyorlar.

aslı: bizimkiler kastamonuda yaşıyor. ineboluda. ben istanbulda tekim. he bir de nurgülüm var *

nugül: canım kankam benim *

murat: maşallah su sızmıyor aranızdan. anaokulunda öğretmensin öyle mi. çocukları çok seviyor olmalısın.

aslı: evet evet onlr benim canım. onlarla oynamayı vakit geçirmeyi çok seviyoru.

murat: değişik etkinlikler yapıyorsundur. o kadar çocukla ilgilenmek zor. ne yaptırıyorsun. mesela çizim resim falan mı?

burada dikkatle aslı ne cevap verecek diye baktım. bana mı öyle geliyordu. aslı kızarmıştı. gözlerini kaçırıyordu sanki. nurgül atıldı.

nugül: evet evet asının çizimleri mükemmeldir. ben hep güzel sanatlar okuması gerektiğini söylemişimdir.

aslı hemen o kadar da övme çok iyi değilim deyip konuyu değiştirdi. biraz daha muhabbet edip kalktım. eve geldim. her şeyin başladığı o geceye adım attım.