başkasının mutlu olmasını ve birşeylerden zevk almasını kıskanırız hep ve bu yüzden zevklerimizi gizlemek gibi bir zorunluluğa tabi olmuşuz. Mutsuzluğunu gösteren insanlara ise sempati duyarız. Onlarla empati kurmaya çalışırız. Onları severiz ve yardım etmeye çalışırız. Çünkü zor durumdadırlar ve biz onlardan iyi durumda olduğumuz için egomuz okşanır. Aynı zamanda onlara yardım ederek mutsuzluklarından faydalanırız. Onları çukurdan çıkarırsanız sizi de düştüğünüzde çıkaracak birine sahip olursunuz. insanın özünde ego sonuna kadar vardır ve yaptığımız herşeyin temelimde yatar. Sosyal bir varlık olmanın gerekliliğidir bu. Egomuzu benimsemek mi gerekir yoksa arınmak mı bilemem. iyiliğimizin içinde kötülük her zaman yatar. Çünkü kötü düşünce olmadan iyi düşünce de ortaya çıkamaz.