Her yılbaşında başıma balyoz gibi inen gerçektir. Hatta bir gerçekler silsilesidir. Gözümü alan havai fişeklerin insanları ne kadar mest ettiğini izlerken elime aldığım telefonumun ucunda yeni yılını kutlayacağım kimsenin var olmayışı hakkında biraz kafa yormak istiyorum.

Bu hayatı ben seçtim aslında. Yapmacık arkadaşlıklar, çıkar ilişkisi, güvensizlik beni insanlardan iten etmenlerin başında geliyor. insanları oldukları gibi kabullenmeyi denedim ama bu benim onlara sağladığım büyük bir avantajdan başka bir şey olmadığını anladım. Sahte gülüşlerinin altında yatan menfaatleri benim onlara olan kinimi daha da gütmeme sebep oldu.

Evet yine bir yılbaşına yalnız girdim. Ailemden uzakta, bir bekleyenim olmadan tek başıma yaşlandım. Ölüme bir adım daha attığım şu yeni senede de dost diyebileceğim insan olmadığının farkındalığı omuzlarımda ağır bir yük olsa da bunu taşıyabilecek kadar kuvvetliyim.

Sahte dostların arkasına saklanıp kendini mutlu eden insanlara sesleniyorum. Buna ihtiyacınız yok. Var olanın değerini bilmek, sonradan gelene değer vermekten çok daha üstün. Kendinizi sevmeye devam edin, bu hayattan göçüp gittiğimizde arkamızda kalacak insanların bizlere bir faydası olmadığını göreceksiniz. Öldüğümüz anda en az pişmanlıkla ve yüzümüzde hafif bir tebessümle gidebilecek mutlulukta olabilirsek ne mutlu bize...