Kız-"Ahan, şuradaki çocuklara bak." Mahallenin kabadayıları. Ben de arkalarından geliyorum. Bir zamanlar onların yanında takılıyordum. Çok saf bir çocuktum. Onların bütün ayak işlerini yapar ve köpek gibi "Aferin" demelerini beklerdim. Bizim kabadayılar tabi sıra beklemezlerdi. Çocukları iterlerdi ve direk sıranın başına geçerlerdi. Dondurmacı bana kaç kere onlarla takılmamam konusunda uyarmıştı ama ben onun uyarısını göz ardı etmiştim. 3 kişilerdi. Yasin, Talat ve Nurullah. Bir de ben. Yasin liderimizdi. Çünkü o en büyüğümüzdü. 15 yaşındaydı.

Yasin-"Dayı bize oradan 3... 4 tane dondurma çek."

Dondurmacı-"Sana kaç kere diyeceğim oğlum adam akıllı sıraya gir diye?"

Yasin-"Oğlumlu moğlumlu konuşma bak keserim gırtlağını senin. Parasıyla değil mi? Ver dondurmayı diyorsam vereceksin."

Dondurmacı-"Vermiyorum lan! Bas git almayım ayağımın altına."

Yasin-"SEN KiME ATAR YAPIYON LAN!" dedi ve bıçağı çekti. Neyse ki dondurmacı hızlı davrandı. Dondurmanın kapağını kaldırdı ve Yasin bıçağı oraya değdi. Bıçağı dondurmanın içine düşürdü. Daha sonra Yasin kaçmaya başladı. Arkasından da yaverleri. Ben ise olayın şokundan dolayı yerimden kımıldayamadım. Polisler geldi. Dondurmacı kaçanları ihbar etti. Benden bahsetmedi. Ve o günden sonra o dondurmacıdan dondurma almadım. Bu anımı nasıl unutabildim ki?

b-"Neden bana bunu gösterdin?"

Kız-"Ha? Ne gösterdim? Bunu ben göstermedim ki. Sen yaşadın."

b-"Evet ben yaşadım ama niye şimdi tekrar karşıma çıkıyor?"

Kız-"Bu senin verdiğin en büyük yanlış kararlardan biri değil mi? Bu olay yüzünden insanlara olan bakış açın değişti. Onlardan korktun. Korktuğundan dolayı o dondurmacıya gitmedin. Kendi çevreni küçülttün. Yeni insanlarla tanışmaya korktun. Belki bu yüzden görmüşsündür. Dondurmam bitti. Hadi gidelim." dedi ve beni yine çekiştirmeye başladı. Dondurma arabası tekrar eski paslı haline dönmüştü.