Kız-"Hmm... Şimdi ölümle ilgili konuşmasak? Şuradaki çocukları izleyelim."

b-"Burada ne olduğunu biliyorum. Ağacın arkasındaki çocuk oradan asla ayrılmayacak. Çünkü o çocuk özgüvensiz bir salağın teki. Bütün gün ağacın arkasından izleyip eve dönünce de sanki kızla kendisi oynamış gibi hayaller kuracak."

Kız-"Ama sonuç olarak mutlu oluyor değil mi?"

b-"Sahte bir mutluluk."

Kız-"Sonuç olarak bir mutluluk. Mutluluğun sahtesi olduğuna inanmıyorum. Eğer hayaller olmasa kimse mutlu olamazdı."

b-"Hayaller gerçekleşmezse hayal kurmanın bir anlamı da yok."

Kız-"Asıl her hayal gerçekleşseydi kimse bir daha hayal kurmazdı. Hayallerini gerçekleştirmek için verdiğin çabaya umut denir. Umut insanı ayakta tutar." Sessiz kaldım. Tekrar kendime baktım. Orada ağacın arkasından izleyip gülümsüyorum. Bir aptal gibiyim.

Kız-"Yeterince dinlendik. Hadi gidelim." dedi ve yine elime yapıştı. Beni çekmeye devam ediyor. Arkama baktığımda çocuklar gitmiş ve park eski haline geri dönmüştü. Kumların önünde artık kimse oynamıyor ve kumların arasına hep taşlar vardı. Ama park sadece oradaki kumlu kısımdan ibaret değil. Kocaman bir parktı burası.