Şunu anladım ki, hayat o kadar da cömert degil. Her kahkaha mutlaka gözyaşlarına, her gülümseme bir hüzne dönüşüyor. Verdiği şeyi her zaman alıyor. Hiç bir gülüşün yanına kâr
kalamıyor, hepsi bambaşka gözyaşlarına gebe. Asla borçlu kalamıyorsun hayata. Uyanıp gözlerini açtığın her gün, yorgunlukla gözlerini kapatacağın gecelerin habercisi. Gittiğin yollar, dönüşlerini hazırlıyor. Belki her gün birileri
girerken hayatına, bir o kadar da insan çıkıp gidiyor. Aldığın her nefesi vermek zorundasın devam etmek için. Tuttuğun her eli bir gün bırakmak, sarıldığın herkese bir gün veda etmek zorunda bırakıyor hayat. Ve bittiğinde hayat denen şey aslında nasıl geldiysen öyle
gidiyorsun. Hiç gülmemiş, hiç ağlamamış, hiç sevmemiş, hiç kırılmamış, hiç yaşamamış
gibi. Verilen her şey alınmış ve Sen geldiğin “hiçlikle” gidiyorsun.