zaman

ruhumuzda onulmaz guzellikler birakan soyut ruzgar.
ben kumbaraya benzetiyom onu, icine attigini asla geri alamadigin bir kumbara. hatta bu kumbara bizzat biziz. icimize attiklarimiz bizi besliyor veya hasta ediyor ama her sekilde icimizde kaliyor, canimizi yakanlari cikarip atamiyoruz, ya sindirip hayatimiza devam ediyoruz ya da sindiremeyip ruhumuzu kabiz ediyoruz. cok cok buyuk pismanliklarim var, bunlara ulasamamak beni deli ediyor. pismanliklardan daha fenasi, gecirdigim cok guzel "zamanlar" var, bunlara donememek omrumu torpuluyor kiyin kiyin.
gecmis ve gelecek bir nehrin iki kiyisi, ben bu iki kiyi arasindaki koprude boynumda ilmigimle ve butun karamsarligimla duruyorum, kendimi sallandiracak iradem de yok ilmigi cikartip atacak cesaretim de. ben ordayim diye trafige kapanmis yol, bekleyenlerin huzursuzluklari buyuyor her gecen an. birinin gelip beni o koprude sallandirmasini bekliyorum korkakca.