1-2 hafta sonra ise bu sefer klagib erkek yoksunluğu oldu bende. Bir üzülme geldi, özlem geldi. Mesaj attım son bi kere konuşalım diye, kabul etti. Gittim yurdunun önüne, beni görünce ağladı, sarıldı, ben de sarıldım. Birşeyler diyorum ama duymuyor beni, sürekli ağlıyor. ben gitmek zorundayım dedi kaçarak gitti. Sonra yazdı ben o elemanın elini tuttum areo, olmaz artık diye.
Sonra üzüldüm ama bi rahatlama da geldi, artık istesem de olmazdı. Nefsime ben dur diyememiştim ama biliyorum ki aldatılmak nefsime çok güzel dur derdi. Sırf güzelliği yüzünden bağlandığım bu kızdan bağım kopmuştu çat diye. ipler yanmıştı o an. O mesajına cevap vermedim, o da bir daha yazmadı zaten.
Öylece bitti...
Bir daha da hiçbir kıza sırf güzel diye yanaşamadım, bir kız ne kadar güzel olursa olsun ona aşk gözüyle bakamadım. Hep müge aklıma geldi o makyajları görünce, ojeli eller, süslü süslü giyinmeler, lüks takılmalar felan...
Hatta bazen midemi bile kaldırdığı oldu, dayanamadığım tipler oldu. Artık güzellik benim gözümde bi avantaj değil, dezavantaj oldu.
O saatten sonra anladım ki vücut denilen bu madde sadece bir kaporta.
Yoluna bile gitmeyen bir arabaya ağırlığınca altın vermekti benimkisi sırf tipi güzel diye.
Onu anladım.
Hayatımın 2 yılına mal olsa da, o kadar kötü şeyler yaşasak da teşekkürü bir borç bilirim kendisine. Sayesinde karakterim ekleminden çıkmış bir kol gibi sallanırken kütürt diye girdi yerine. Biraz acı verdi ama değdi...