Son birkaç haftada harika şeyler oldu. Buluştuk, baş başa yemek yedik ve daha sonrasında kahve içmeye gittik. Sohbetimiz o kadar sarıyordu ki saatlerce durmadan konuşabilirdik. Derslerde yan yana oturmaya başladık. Bazen kız arkadaşlarının yanına da oturuyor ama benim yanıma oturduğu her gün benim için çok değerli. En önemlisi de artık konuşmak için veya kendimi göstermek için çabalamama gerek yok çünkü zaten istediğim zaman yanına gidip istediğim kadar konuşacak kadar samimiyiz zaten. Kısacası şuanda aramız harika ve sürekli konuşuyoruz. ileride sevgili olur muyuz bilmiyorum ama şu haliyle sonsuza kadar arkadaş bile kalsak üzülmem. Çünkü onunla sevgili olabilmek için değil sadece yakınım olabilmesi için konuşmak istediğimi farkettim. Yani onu kendime çok benzettiğim için ona karşı kendimi çok sıcak hissediyorum ve yanındayken mutlu oluyorum. Bu sevgili olsak da aynı kalacak arkadaş olsak da. Bugün için güzel bir şey söylemem gerekirse, hoca sunum için beni kürsüye kaldırdı ve sınıfa dönüp sunum gereği en yakın arkadaşlarımın kim olduğunu sordu. Mervegülle göz göze geldik o anda ve bana gülümseyerek elini kaldırdı. Sadece bu olay bile benim haftalarca mutlu olmama yeter.