ölüm

Her gün aklımda bu huur çocuğu ölüm. Anneler babalar kutsaldır, okey ama ne gibime yaptınız beni? diye sormadan edemiyorum onlara. Ulan insan bir sorar; sen doğmak istiyor musun, bu hayatı kaldırabilecek misin? Ölümü kabullenebiliyor musun?

Korkuyorum lan ölmekten, ne yapayım. Sizin gibi yaraktan atılmış peri masallarına inanmıyorum. Tomurcuk memeli bakire kızların, şarap nehirlerinin, yumuşak minderlerin olduğu gibko cenettiniz sizde kalsın. Sapık arap zihniyetinin ürünü olan bu taktan mitolojiye inanacak değilim.

insanın bir döngüde olduğunun farkındayım. Hepimiz ölücez ve vücudumuzdaki bileşenlerden (elementlerden, proteinlerden artık ne gibimse) yeni insanlar doğacak. Biz ölmezsek döngünün devamı sağlanamayacak bunu biliyorum. Ama bu anasını gibtiğim genlerinde kodlanan şey bana ölüm korkusu yaşatıyor işte. içgüdülerimi susturamıyorum.

Beynim ve tüm vücut sistemlerim ölüme karşı gelmeye çalışıyor ama ne kadar uğraşsalar da sonum belli ve biliyorum ki bunu sürekli düşünmek beni daha erken öldürecek.