Bu durum sadece benim başıma gelmedi tabii ötekini de anlatacam. Lisede ilk aşkım, çok seviyorum kızı ama kız beni boynuzladı, hem de çok onursuzca boynuzladı. Şerefim iki paralık oldu. Pgibolojik olarak çok fena haldeyim. taşıyamıyorum artık dayanamıyorum dedim, ben bunu hakedecek ne yaptım diyorum sürekli kendi kendime. Sarılacak konuşacak kimsem yok. Aileye zaten diyemezsin, arkadaşlarımsa taşak konusu yaparlar. Bi Allah'ım var dedim napayım. Abdest aldım, Kuran'ı açtım, önüme gelen ilk ayeti okudum; "Bakara 286: Allah hiçbir nefse gücünün yeteceğinden öte yük yüklemez." Kuran'ı kapattım, gittim yatağa yattım, kafama yorganı çektim, korktum, bildiğin korktum, korkudan gözümden yaş geldi. Orda anladım ki duymuyor, bilmiyor zannediyorsun, unutuyorsun sürekli yanında olduğunu da O her an yanında.

Aynı şekilde bir arkadaşım anlatıyor; "herşeyi anladım da Allah bizi niye yarattı deyip duruyorum, kafama takıldı, bizi niye boşu boşuna yarattı ki amaç ne yani diyorum, araştırıyorum, soruyorum, konuşuyorum ama düzgün hiçbir cevap yok. Uzunca bir süre kafamı kurcaladı bu soru, dedim kaynağından bakalım olaya, açtım Kuran'ı ilk okuduğum ayet, Mü'minûn Suresi 115. Ayet; 'Sizi boş bir amaç uğruna yarattığımızı ve gerçekten bize döndürülüp getirilmeyeceğinizi mi sanmıştınız?'. Kapattım gittim, en yakın ezan saatine baktım, abdesti aldım beklemeye koyuldum. Yalnız yediğim şamarı kimse anlayamaz, tüğlerim kalktı yerinden. Birkaç ay etkisinden çıkamadım."

Siz de deneyin, belki size de bir cevap gelir.