ben de sırf bu başlığa yazmak icin girdim, wanilya çok güzel anlatmışsın hislerini pnp, ben de acayip benzer şeyler hissediyorum, yaş 25 oldu, o kadar çaresiz, aciz hissediyorum ki kendimi, tabii maddi nedenler de var ama param olsa bile kendimi mutlu edebilecegimi sanmıyorum, bazen hevesleniyorum bir seyler yapmak icin en azından diyorum ki bir işim olsa paramı kazansam belki beni gönülden seven de bulurum. sonra inanmıyorum bu düşüncelerime hayatımı aptal aptal twitch izleyerek tüketmek istiyorum. geceleri uyuyamıyorum ilkokula kadar anılarım geciyor gözümün önünden o kadar zayıf ruhum var ki buluyorum eski bir anı daha çok yıpratıyorum kendimi, yüksek lisansa başladım neden başladım bilmiyorum ne istiyorum bilmiyorum annem, babam, abim var bir tek onlara karşı sevgi besleyemiyorum çünkü kendimi sevmiyorum, kendini sevmeyen insan hiçbir şeyi sevemiyor. o yüzden de turgut uyarın dedigi gibi sevgim acıyor, anneme bile samimi sevgi besleyemezken bir yabancıyı sevince suçlu hissediyorum kendimi. kitap okuyorum, yazmak da istiyorum bir seyler ama o da kısır döngü halinde tekrar hayatımı oyalanarak ölene kadar geçirme hissi agır basıyor. intihar da edemedim, nedendir bilmem bir yandan intihara bile layık görmüyorum hayatımı ya da hayatı. çok mutsuzum da denilebilirdi belki kısaca...