gerçeğini ne zaman düşünsem bir aydınlanma yaşıyorum.

Teyzeler, amcalar, şirin çocuklar, alımlı kızlar, artist liseliler, tüm akraba arkadaş tüm ünlüler, annen baban, bakmaya kıyamadığın manitanın artık yaşlanmış vücutlarına toprak atıldığını görüyorum

Ve sonunda tabi kendimi görüyorum... Daha yapılacak bir sürü hayalim isteğim varken, en sevdiklerimin üstüme toprak attıklarını...

Benden önce soyumun geldiği yüzlerce atam sırasını savdı, sıra bana da gelecek bir gün... Nasıl yaşarsam yaşayayım...

Dünya denen bu kıytırık otobüs durağına gereğinden fazla anlam yüklemeyelim panpalar...

Bu makyajı tutmayan sahtekar ve vefasız çirkin kocakarı için birbirimizi ve sevdiklerimizi üzmeyelim derim...

edit: sen de gireceksin incici..