vakitsiz ayriliklar hep kasvetli kislara gebe
iklimlerimin duzeni bozuldu
cicekler acardim sen yanimdayken
simdi ansizin cekip gittin
dur, dur diyemedim sana
ciceklerin yeni acmisti aslinda
onlari da kokunden koparip gittin
simdi isyan etsem neye yarar
kufurleri savursam sensiz gecelere
yumruklasam yalnizligimin sahidi duvarlari
neye yarar ki..
dur diyemedim sana
ciceklerim yeni acmisti aslinda
onlari da kokunden koparip gittin
artik aldirmiyorum ellerimin kanamasina
anladim, benim olmayacaksin artik
belki, belki baska asklara sevdalanacaksin
cok aglayacaksin kim bilir
hic bir askin sahibi
benim kadar icten
benim kadar yurekten
benim kadar ozden sevmeyecek seni
hic biri benim kadar titremeyecek
ellerini tuttugunda ruzgarda savrulan yapraklar gibi...
gittin...
simdi anilarimin hepsini yakiyorum
bu aska yazilan son siirim artik
sana ait ne varsa bende kalan
hepsini tek tek yakiyorum
ama ne yapsam nafile
hic bir ates senin kadar isitmiyor beni
hic bir ates senin kadar isitmiyor beni
gunesimi sorma..
sen gittiginden beri onlarda dusman bana
gittin...
ruhu, ruhu usur mu insanin
ruhum usuyor benim ruhum..
ask denen sey ruhunu zaturre edecek kadar sogukmus
kim bilir...
icim disim her yanim sicak
yanagimda ter damlalari
ama anilar isitiyor beni
ruhum usuyor benim ruhum
onunda tek atesi sendin
gittin...
simdi gule gule git
arkandan su dokemedim
habersizce, usulca gitmissin
bilsemki ise yarayacak,
geri getirecek seni bana
nehirleri akitirdim arkandan
selaleler olurdum
geldigin gibi gitmissin
hic ses cikartmadan
parmaklarinin ucunda
gittin...
bir, bir anahtar mi ayirdi ikimizi
odamizdan kapiya kadar hersey gordu seni
baktilar arkandan
seslendiler sana benim adima
sen gormedin yada belki dinlemedin
gittin...
gittin...
dermanimi biraksaydin bari
kosardim pesinden
asardim daglari
bozardim seni kaciran ne varsa
ruhum usuyor benim, ruhum
onunda tek atesi sendin
gittin...
simdi sen gittin...
ben bosa isyanda
ruhum usuyor benim ruhum
gittin...

UPSKIRTEN - iSMAiL EFE ÜNAL