geldiğinden beri elindeki telefonuyla meşguldü ne ile ilgilendiğini sorduğumda ise 'ya üff babam ya da abim gibi konuşma' diye geçiştirdi

ben de ne de olsa o artık yetişkin ne yaptığını biliyordur diye düşünerek pek ses etmedim ertesi gün eve geldiğimde kuzen yoktu nereye gittiğini de söylememişti

eve geldiğinde 'sen ne yapıyorsun seni bana emanet ettiler ya başına bir şey gelse ben ailene ne diyeceğim' dedim biraz utandı ama bu utanma azarlanmış birisinin utanması gibi mahcup bir utanma değil övgü almış birisinin kibrini saklamak için örtü olarak kullandığı bir utanma gibiydi 'peki bir daha geç kalmam merak etmene gerek yok' dedi çocuk taklidi yaparak

galiba o benim ona yaklaştığım gibi kardeşçe bir tavırla yaklaşmıyordu bana artık bunu anlamıştım ve daha yeni geldiği şehirde bu kadar çabuk nasıl sosyalleşiyordu nereye gidiyordu geleli daha 1 gün bile olmamıstı benimse onu henüz gezdirme fırsatım da olmamıştı gelince biraz dolaşır hem de takilırız diye düşünürken ona nasihat vermek zorunda kalmıştım ve gerçekten şüpheye düştüm ertesi gün ise onu takip etmeye karar verdim