Yaklaşık 10 yıl kadar öncesiydi. Üniversiteye yeni başlayacağım. Tüm hazırlıklar tamamlanmış, geriye sadece okulun başlayacağı günü beklemek kalmış, memleketimde ailemle ve sevdiklerimle vakit geçiriyorum. Ancak öyle birisi var ki sevdiklerimin arasında vakit geçirmeye dahi kıyamıyorum. Beni gördükçe, gidişimi düşünerek üzüleceğini düşündüğümden dolayı. Kız arkadaşım Ezgi. Ezgi ile tanışma hikayemiz ise olayların bu noktaya gelişinden 1.5 yıl önceye dayanıyor. Bir gün okulda otururken kendisi ile tesadüf eseri bir konuşmanın ardından birbirimizle paylaşacağımız öyle ortak noktalar çıkıyor ki, 1.5 sene gibi bir sürede paylaşıyoruz bunları. Velhasıl okul zamanı yaklaştıkça, benim ruhumda seyahat eden vedanın sessiz çığlığı daha da sağır ediyor her gece beni. Sağır olmak olmasına güzel de, insanın duymaktan haz aldığı o güzel sevgi cümleleri bir bir duman olup uçuyor uçtuğunda geri gelmeyeceğini bilemediği şeyler gibi.